คิดถึงข้าวคลุกน้ำปลา

ความอร่อยอยู่ตรงไหน...

ฟังดูเหมือนจะวัดกันง่ายๆ แต่คิดไปคิดมาก็ตอบยากพอๆกับถามว่า อย่างไหนคือสวย
ฉันชอบกินมาม่า... มาม่าห่อละห้าบาท กับหมี่ซั่วเยาวราชห่อละร้อย ฉันก็ยังให้มาม่าเป็นต่ออยู่ดี
แต่ถ้าไปถามคนอื่นๆก็ใช่ว่าใครๆจะต้องเลือกมาม่ามากกว่าหมี่ซั่วอย่างฉัน

บางทีความอร่อยอาจจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับราคา
ไม่จำเป็นว่าต้องซาบซึ้งน้ำตาไหลไปกับวัสดุปรุงชั้นเลิศ กุ๊กชั้นเยี่ยม...

มันอาจจะอยู่ที่ความทรงจำที่ได้กินครั้งแรก บรรยากาศรอบตัวเมื่อรสชาตินั้นสัมผัสลิ้น
รอยยิ้มของคนปรุง หรือเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมโต๊ะ

เมื่อตอนเด็กๆ ที่บ้านเรายังไม่อยู่ในฐานะที่จะฟุ่มเฟือยได้มาก กับข้าวที่บ้าน เราจึงทำแค่พอกิน พ่อแม่ ลูกอีกสอง และหมาอีก 1 ตัว พอดีหมด 1 มื้อ อาจจะมีเหลือบ้างก็แค่ข้าวที่หุงเผื่อไว้กินต่อไปได้อีกสักมื้อเพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องมีภาระในการทำกับข้าวมากเกินไป... แต่ถึงยังไงกระเพาะของเด็กวัยกำลังโตมันก็ไม่ได้รับรู้ความเรื่องความประหยัดไปด้วย ตกดึกฉันจึงมักหิวอยู่เสมอเหมือนเด็กๆวัยเดียวกันทั่วไป

จะเพราะเคล็ดลับฝีมือแม่ หรือเพราะความหิว หรือเพราะฉันเองก็ไม่เคยมีโอกาสกินของอร่อยราคาแพงก็ไม่รู้ได้
ฉันจึงรู้สึกว่า ข้าวคลุกน้ำปลาผสมน้ำมันหมูที่แม่คลุกให้เป็นมื้อดึก เป็นกับข้าวที่อร่อยเลิศ

ตอนคลุกข้าว แม่จะค่อยๆบรรจงคนข้าวที่ยังอุ่นๆอยู่กับน้ำปลา แล้วบอกว่า นี่คือข้าวผัดสูตรลับของแม่ จากนั้นก็เริ่มหยอดน้ำมัน น้ำมันที่ใช้ แม่จะไม่ใช้น้ำมันใหม่ เพราะจะทำให้คลื่นไส้ บ้านเราจะมีน้ำมันที่เคยใช้ทอดไปแล้วครั้งหนึ่งตักใส่ถ้วยเก็บไว้เพื่อใช้ครั้งต่อไปอีกหากน้ำมันไม่ดำเกินไป แม่จะตักน้ำมันจากถ้วยที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของกากหมูบ้างกระเทียมเจียวบ้าง คลุกลงไปกับข้าวจนทั่วดีแล้วยื่นส่งให้ฉัน ...ตอนนั้น แม่เหมือนผู้วิเศษที่เสกของอร่อยด้วยการเหยาะน้ำปลาหยอดน้ำมัน และคนข้าวไม่กี่ครั้ง ข้าวอุ่นๆ น้ำมันเจียวหอมๆ และน้ำปลาที่น่าจะเค็มแต่กลับหวาน ทำให้ฉันหิวทุกครั้งที่กลับไปนึกถึง

จนถึงทุกวันนี้ ถึงแม้เราจะมีกับข้าวเหลือในตู้มากมาย มีผลไม้ มีขนมปังสำรองไว้ยามหิว และถึงแม้จะรู้ว่า การกินแต่แป้ง น้ำมัน และน้ำมันเก่าที่ใช้แล้วไม่ดีต่อสุขภาพ ไม่เหมาะกับยุคสมัยที่สาวสวยคือสาวหุ่นบาง แต่หลายครั้งที่ฉันได้กลับบ้าน ถ้ารู้สึกหิวตอนดึกๆฉันก็มักหาข้ออ้างให้ตัวเองในการแอบย่องออกมาคลุกข้าว น้ำมันเจียว น้ำปลาในครัวกินอยู่เงียบๆคนเดียว แม้ว่ามันจะไม่อร่อยเท่าตอนที่แม่เป็นคนคลุกให้ก็ตาม

......

ปล. ทิ้งท้ายที่ไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องข้างบน
ขนมปังกรอบที่อร่อยที่สุดที่เคยกิน คือขนมปังกรอบยี่ห้อโฮมมี่ถุงละสิบกว่าบาท ที่ฉันนั่งกินกับหมาแสนรู้ตัวหนึ่งที่หน้าคณะสมัยเรียน

... แบ่งกันทีละแผ่น เจ้าหมาแสนดีนั่งรอฉันยื่นให้ทีละแผ่นอย่างมีมารยาท
ฉันแผ่นนึง เจ้าไบท์ (หมาตัวนั้น) แผ่นนึง ผลัดกันไปเรื่อยๆ จนขนมหมดถุง
หลังจากนั้นฉันเคยไปหาซื้อขนมโฮมมี่นี้มากินอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนอร่อยเท่าครั้งนั้น