0 comment

คำตอบง่ายๆของ blog ที่เขียนไปวันก่อน

ฉันตั้งคำถามลอยๆกับสายลม และความว่างเปล่า และก็ตอบกับความว่าเปล่านั้นไปง่ายๆว่า ฉันอยากบอกเล่าสิ่งฉันคิด เพื่อที่อย่างน้อยมันอาจจะมีใครหลงทางผ่านสายโทรศัพท์เข้ามา แล้วเข้ามารับรู้บ้างว่าฉันคิดอะไร รู้สึกยังไง

ถึงแม้จะประกาศไปกับความว่างเปล่าเท่านั้น
แต่ก็แอบหวังไว้หน่อยๆว่าใครคนหนึ่งจะแคร์ฉันมากพอที่จะหาที่นี่จนเจอแล้วแวะเข้ามา
หวังว่าเขาคนนั้นจะได้รับรู้บ้าง ว่าฉันนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความคิด และเต็มไปด้วยความรู้สึกได้โปรดรับรู้ความคิดของฉัน และได้โปรดตอบโต้กับมันดูบ้าง

แล้วเขาก็มาจริงๆ
แต่ ไม่ว่าเขาจะแวะเข้ามาแล้วกลับออกไปด้วยความรู้สึกอะไร
ที่นี่ก็ยังคงเหลือแต่ความว่างเปล่า
กับ 0 commemt เท่านั้น

ไม่ว่าจะทางสัญญาณโทรศัพท์ที่แปลงออกมาเป็นข้อความ
หรือสัญญาณผ่านสายที่กลายเป็นเสียง
ฉันก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่
ไม่จำเป็นต้องแสดงออกความคิดหรือความรู้สึกสำหรับเขาเหมือนๆเคย